Mireille op bezoek.

Ik leerde Mireille 20 jaar geleden kennen als mijn collega, toen ik ging werken in de firma waar zij al jaren een job had. 12 jaar lang werkten wij samen, we vormden een goed team en kwamen goed overeen.

Toen ik niet meer bij dit bedrijf werkte, hielden we gelukkig contact, want Mireille was een vriendin geworden. Af en toe een telefoontje, mekaars verjaardag niet vergeten, regelmatig een mailtje sturen en een paar keer per jaar komen we samen.

Gisterennamiddag hadden we dus afgesproken bij mij thuis en wat hadden we elkaar weer veel te vertellen. Het werd een aangename namiddag die jammer genoeg veel te vlug voorbij was.

Tijd om een foto te maken was er niet maar ik vond er nog ééntje van vroeger: Mireille en ik samen achter ons bureautje zo een 11 jaar geleden.

Opa schrijft versje voor zijn kleindochter.

Oksana kan stappen en opa maakte hierover een mooi versje voor zijn kleindochter.

Oksana loopt.

Zie mij hier nu lopen.
‘k Wandel reeds heel alleen.
‘k Wankel nog een beetje.
Ik ga nog heen en weer.
‘k Ga nog efkens oefenen.
Dan gaat het wel vooruit.
Nu en dan eens vallen.
Hopelijk! Niet teveel op mijne snuit.
’t Is met vallen en opstaan.
Niet altijd in een rechte baan.
Maar ik heb mijn ganse leven.
Om rap vooruit te gaan.

jo.

OKSANA STAPT !!!

Regen in het Park

Donderdagavond trokken we naar het park van Wevelgem, omdat er een optreden was van een muziekband. Het was nog 30 graden warm buiten en alhoewel de buien voorspeld waren, vertrokken we toch (en deden enkel een grote paraplu mee).

Onze zoon en zijn gezinnetje waren daar ook, en de kleine Oksana amuseerde zich in het springkasteel. Glenn was juist wat drankjes gaan halen toen er druppels uit de lucht vielen. En toen ging alles heel snel. Het begon te waaien en heel hard te regenen. Toen het ook nog erg ging bliksemen en donderen wilden de meesten zo vlug mogelijk weg. Het water viel met bakken uit de hemel. Oksana bleef droog, want die zat afgeschermd in haar buggy, maar wij werden nat. De papaplu die we mee hadden raakte vrij vlug kapot door de sterke windvlagen, en als we eindelijk aan onze auto aankwamen, die wat straten verder geparkeerd stond, waren we door en door nat.

Thuisgekomen trokken we droge kleren aan en konden met dit alles eens goed lachen, maar we vonden het toch spijtig dat ons uitstapje letterlijk en figuurlijk in het water gevallen was.